Tijd van de vele laatste …
Door: Robert Hoogendoorn
Blijf op de hoogte en volg Talitha & Robert
13 December 2014 | Kenia, Nairobi
Afgelopen donderdag was onze laatste werkdag en vorige week vrijdag hebben we een afscheidsfeest gehad met de Keniaanse collega’s. De kantoren zijn donderdag dicht gegaan vanwege de kerstvakantie hier die net zo lang duurt als onze zomervakantie. De meeste kantoren hier zullen pas op 12 januari weer open gaan. Wij vliegen echter pas 20 december terug, dus hebben we nog een weekje in Kenia om allerlei laatste dingetjes te doen. De tijd van de vele laatste
Zo hebben we gisteren ons laatste gezamenlijke team uitje en etentje gehad. Is elke dag vanaf nu de laatste in Kenia. De laatste zaterdag, de laatste zondag etc. Gaan we morgen voor de laatste keer naar de kerk hier. Gaan we donderdag nog 1 keer op safari en ontmoeten we vele Kenianen voor de laatste keer. Wel heel bijzonder om het nu ook echt af te sluiten hier.
En als je er dan echt over gaat nadenken, dan komen er een heleboel gemengde gevoelens naar boven. Als ik als eerste naar het eindresultaat, het eindproduct kijk, dan ben ik beretrots. Het platform begint nu echt de jongeren te bereiken en we hebben nu al bijna 8.000 jongeren bereikt met het platform en is de website al 10.000 keer bezocht en zijn er 30.000 pagina’s bekeken. Dat zijn geen misselijke resultaten. Wat voor sociale impact dit nu precies heeft wordt nu onderzocht door een onderzoeksteam, dus daar kan ik helaas nog niet zoveel over zeggen. De laatste weken is het booming door een super mooi filmpje dat Lieuwe gemaakt heeft over Lucy die HIV geïnfecteerd is en daarmee leeft en een voortrekker wil zijn om jongeren te behoeden van aids. Even kijken dus:
http://www.youth4life.co.ke/hiv-aids/preventing-hiv
Als ik naar alle dingen kijk die we gedaan hebben, dan hebben we ook zoveel mooie dingen gedaan. Ik besef me heel goed dat sommige mensen die soort dingen nooit zullen doen of sommige hier heel lang voor moeten sparen en wij hebben bijna alle toffe dingen gedaan die je in deze regio’s kunt doen. De foto’s spreken boekdelen en daarom nodig ik iedereen eens uit om onder het genot van een bakje koffie of een biertje het allemaal eens te komen bekijken. In ieder geval besef ik hoe bevoorrecht ik ben met dit jaar.
En als ik naar mijn persoonlijke ontwikkeling kijk, ben ik onwijs gegroeid als mens, project manager en heb ik rijke ervaringen erbij met betrekking tot ontwikkelingswerk. Neem ik die drie punten samen, dan kan ik alleen maar zeggen dat het een fantastisch jaar is geweest en ik er echt super van genoten heb! En dat neem ik ook zeker mee naar huis.
Maar het is ook erg zwaar geweest in menig opzicht. Het big brother gevoel door met 3 andere onbekenden in een huis gezet te worden en daarmee samen te leven heeft nu wel z’n max bereikt. Daarvoor verschillen we allemaal toch teveel en ben je al iets teveel gewend dat je je eigen vrijheid thuis hebt.
Wat ik ook super moeilijk heb gevonden is dat je heel moeilijk bindt met Kenianen. Ik heb hele toffe relaties, dat absoluut, maar het is toch anders. En dan realiseer je je hoezeer je je eigen vrienden, familie en kennissen mist. Het reizen is hier moeilijk, de cultuur is echt zo ontzettend anders en vaak speelt geld altijd een rol in je relaties. Iets wat jij veel van hebt en zij niet. Dus de vraag komt om de haverklap of je iets kunt geven. Maar dat maakt het ook niet uitnodigend om af te spreken, want voordat je het weet zit je weer in z’n nare situatie dat over geld gaat.
De cultuur is mij denk ik wel het zwaarst gevallen. Als ik zo terug kijk, moet ik toch eerlijk bekennen dat Afrika voor mij iets heeft wat ik heel lastig vind. Het zit hem in de afspraken die je maakt en die zelden nagekomen worden, het niet kunnen vertrouwen dat men aanwezig is als je afgesproken hebt, het weinige zelf initiatief, de lage ambities van vele Kenianen, de drang naar het korte termijn denken om zo snel mogelijk aan geld te komen, maar misschien wel dat iedereen er eigenlijk wel prima content mee is met hoe het is. Voor iemand uit de Westerse leerschool die opgegroeid is met dat je bijna alles kunt bereiken als je je best maar doet en dat succes voortkomt uit hard leren en werken, is dat soms heel moeilijk te accepteren dat dat hier niet zo is. En dan krijg je van die vreemde situaties. Een klein voorbeeldje. Van de week had een vrijwilliger van de organisatie waar we mee werken naar Oeganda moeten gaan voor een conferentie. Nou was hij niet komen opdagen op het vliegveld en nu blijkt dat hij eigenlijk al 3 weken niet meer gezien is. De directeur constateert dan dat het eigenlijk wel onhandig is dat hij niet weet waar zijn medewerkers wonen, zodat hij het niet echt kan onderzoeken. Tot op heden weet nog steeds niemand waar die persoon is. Dat is iets wat voor ons zo onvoorstelbaar is. En zo kan ik zoveel voorbeelden noemen van dingen die ik gewoon soms helemaal niet begrijp. Kenianen zijn ontzettend vriendelijk, je kan onwijs met ze lachen. Er heerst hier een enorme gemoedelijkheid waar wij veel van kunnen leren. Er is ook nauwelijks stress. Echter de verschillen (zowel goed als gewoon heel anders) hebben er wel voor gezorgd dat ik mij nooit echt diep verbonden heb gevoeld met Kenianen en maakt het dus nu ook makkelijk om naar huis te gaan. Donderdag hebben gewoon een handje gegeven alsof we elkaar morgen weer zien en toen we naar buiten liep zei mijn collega ook “ik heb nog nooit zo makkelijk afscheid genomen”.
Al met al heb ik echt onwijs genoten van dit jaar. De natuur is hier zo fenomenaal. En daarom kijken we ook echt nog enorm uit naar aankomende donderdag. Maar ik kijk ook echt weer uit naar Nederland en het op een andere manier met elkaar omgaan. Ik weet het, dit komt waarschijnlijk voornamelijk omdat je in Nederland opgegroeid bent en sommige mensen zullen misschien juist de charme van het andere zien, maar ik ben er wel achter gekomen dat mijn roots diep zitten en dat ik dat helemaal niet verkeerd vind!
Kortom, straks lekker de kerstdagen in Nederland met familie en goede vrienden. Nu eerst nog even van de 30 graden en het zonnetje genieten hier.
Tot gauw,
Robert
Zo hebben we gisteren ons laatste gezamenlijke team uitje en etentje gehad. Is elke dag vanaf nu de laatste in Kenia. De laatste zaterdag, de laatste zondag etc. Gaan we morgen voor de laatste keer naar de kerk hier. Gaan we donderdag nog 1 keer op safari en ontmoeten we vele Kenianen voor de laatste keer. Wel heel bijzonder om het nu ook echt af te sluiten hier.
En als je er dan echt over gaat nadenken, dan komen er een heleboel gemengde gevoelens naar boven. Als ik als eerste naar het eindresultaat, het eindproduct kijk, dan ben ik beretrots. Het platform begint nu echt de jongeren te bereiken en we hebben nu al bijna 8.000 jongeren bereikt met het platform en is de website al 10.000 keer bezocht en zijn er 30.000 pagina’s bekeken. Dat zijn geen misselijke resultaten. Wat voor sociale impact dit nu precies heeft wordt nu onderzocht door een onderzoeksteam, dus daar kan ik helaas nog niet zoveel over zeggen. De laatste weken is het booming door een super mooi filmpje dat Lieuwe gemaakt heeft over Lucy die HIV geïnfecteerd is en daarmee leeft en een voortrekker wil zijn om jongeren te behoeden van aids. Even kijken dus:
http://www.youth4life.co.ke/hiv-aids/preventing-hiv
Als ik naar alle dingen kijk die we gedaan hebben, dan hebben we ook zoveel mooie dingen gedaan. Ik besef me heel goed dat sommige mensen die soort dingen nooit zullen doen of sommige hier heel lang voor moeten sparen en wij hebben bijna alle toffe dingen gedaan die je in deze regio’s kunt doen. De foto’s spreken boekdelen en daarom nodig ik iedereen eens uit om onder het genot van een bakje koffie of een biertje het allemaal eens te komen bekijken. In ieder geval besef ik hoe bevoorrecht ik ben met dit jaar.
En als ik naar mijn persoonlijke ontwikkeling kijk, ben ik onwijs gegroeid als mens, project manager en heb ik rijke ervaringen erbij met betrekking tot ontwikkelingswerk. Neem ik die drie punten samen, dan kan ik alleen maar zeggen dat het een fantastisch jaar is geweest en ik er echt super van genoten heb! En dat neem ik ook zeker mee naar huis.
Maar het is ook erg zwaar geweest in menig opzicht. Het big brother gevoel door met 3 andere onbekenden in een huis gezet te worden en daarmee samen te leven heeft nu wel z’n max bereikt. Daarvoor verschillen we allemaal toch teveel en ben je al iets teveel gewend dat je je eigen vrijheid thuis hebt.
Wat ik ook super moeilijk heb gevonden is dat je heel moeilijk bindt met Kenianen. Ik heb hele toffe relaties, dat absoluut, maar het is toch anders. En dan realiseer je je hoezeer je je eigen vrienden, familie en kennissen mist. Het reizen is hier moeilijk, de cultuur is echt zo ontzettend anders en vaak speelt geld altijd een rol in je relaties. Iets wat jij veel van hebt en zij niet. Dus de vraag komt om de haverklap of je iets kunt geven. Maar dat maakt het ook niet uitnodigend om af te spreken, want voordat je het weet zit je weer in z’n nare situatie dat over geld gaat.
De cultuur is mij denk ik wel het zwaarst gevallen. Als ik zo terug kijk, moet ik toch eerlijk bekennen dat Afrika voor mij iets heeft wat ik heel lastig vind. Het zit hem in de afspraken die je maakt en die zelden nagekomen worden, het niet kunnen vertrouwen dat men aanwezig is als je afgesproken hebt, het weinige zelf initiatief, de lage ambities van vele Kenianen, de drang naar het korte termijn denken om zo snel mogelijk aan geld te komen, maar misschien wel dat iedereen er eigenlijk wel prima content mee is met hoe het is. Voor iemand uit de Westerse leerschool die opgegroeid is met dat je bijna alles kunt bereiken als je je best maar doet en dat succes voortkomt uit hard leren en werken, is dat soms heel moeilijk te accepteren dat dat hier niet zo is. En dan krijg je van die vreemde situaties. Een klein voorbeeldje. Van de week had een vrijwilliger van de organisatie waar we mee werken naar Oeganda moeten gaan voor een conferentie. Nou was hij niet komen opdagen op het vliegveld en nu blijkt dat hij eigenlijk al 3 weken niet meer gezien is. De directeur constateert dan dat het eigenlijk wel onhandig is dat hij niet weet waar zijn medewerkers wonen, zodat hij het niet echt kan onderzoeken. Tot op heden weet nog steeds niemand waar die persoon is. Dat is iets wat voor ons zo onvoorstelbaar is. En zo kan ik zoveel voorbeelden noemen van dingen die ik gewoon soms helemaal niet begrijp. Kenianen zijn ontzettend vriendelijk, je kan onwijs met ze lachen. Er heerst hier een enorme gemoedelijkheid waar wij veel van kunnen leren. Er is ook nauwelijks stress. Echter de verschillen (zowel goed als gewoon heel anders) hebben er wel voor gezorgd dat ik mij nooit echt diep verbonden heb gevoeld met Kenianen en maakt het dus nu ook makkelijk om naar huis te gaan. Donderdag hebben gewoon een handje gegeven alsof we elkaar morgen weer zien en toen we naar buiten liep zei mijn collega ook “ik heb nog nooit zo makkelijk afscheid genomen”.
Al met al heb ik echt onwijs genoten van dit jaar. De natuur is hier zo fenomenaal. En daarom kijken we ook echt nog enorm uit naar aankomende donderdag. Maar ik kijk ook echt weer uit naar Nederland en het op een andere manier met elkaar omgaan. Ik weet het, dit komt waarschijnlijk voornamelijk omdat je in Nederland opgegroeid bent en sommige mensen zullen misschien juist de charme van het andere zien, maar ik ben er wel achter gekomen dat mijn roots diep zitten en dat ik dat helemaal niet verkeerd vind!
Kortom, straks lekker de kerstdagen in Nederland met familie en goede vrienden. Nu eerst nog even van de 30 graden en het zonnetje genieten hier.
Tot gauw,
Robert
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
