youth4life is alive and kicking!

Na de blog van Talitha moet ik wel het een en ander gaan uitleggen . Dat was ik toch al een beetje van plan, maar we zijn na de Go-live van vrijdag zaterdagochtend gelijk weg gegaan naar Mount Kenya. Pim heeft via Artsen zonder Grenzen vernomen dat daar een rustoord ligt voor de artsen in het veld en via zijn kennis netwerk mochten we daar ook een weekend verblijven. Echt een schitterend oord aan de voet van Mount Kenya, in het national park.

We zijn met z’n 6-en gegaan (de 4 WoD-ers, Talitha en een Japans meisje) en waren eigenlijk helemaal alleen op deze plek. Lekker genieten van prachtige vergezichten, schitterende natuur en heel veel groen. Vanochtend zijn Talitha en ik samen gaan paardrijden en dat was echt heerlijk. Dwars door de bossen met in de verte de indrukwekkende lijnen van Mount Kenya. Even bijkomen van alle hectiek.

Maar nu weer terug naar afgelopen vrijdag, naar de grote lancering van ons platform. Nu is het online en mag iedereen het zien, dus kijk ook even op www.youth4life.co.ke om te zien wat wij sinds februari hebben opgebouwd. We zijn er super trots op en denk dat we een mooi staaltje teamwork in de website ten toon stellen. Onze resterende tijd zullen we besteden om ervoor te zorgen dat de Kenianen dit platform kunnen beheren, het platform verbeteren en verder kunnen uitbouwen. Uiteraard helpen wij in deze taken mee.

Het evenement is vrijdag ook heel goed verlopen. Er waren tussen de 300 & 400 jongeren en er was ook heel veel media aandacht. Ik heb denk ik wel 7 tot 10 interviews afgegeven aan echt grote media. Zeg maar de AD’s en radio 538’s van Kenia. Super cool. Het grootste bedrijf van Kenia, Safaricom, deed live twitter verslag van het event en Ghetto Radio is nu met ons in gesprek om tijd en ruimte in te plannen voor het Keniaanse glazen huis in december. De Keniaanse overheid van Educatie is aan het kijken of ze iets met het platform in de lessen kunnen doen, kortom het platform heeft super veel potentie. Iedereen vond het evenement ook echt te gek en heel veel jongeren wilden eigenlijk gelijk een profiel op onze site aanmaken, wat helaas niet kon omdat we geen internet connectie konden aanleggen in de hal waar we het evenement gehouden hebben. Kortom, tot zover is alles top gelopen en hebben we iets heel moois afgeleverd waar wij trots op zijn en waar de jongeren enthousiast over zijn.

Maar toch heb ik een heel dubbel gevoel overgehouden aan het evenement. Een gevoel van onvrede en onmacht dat al lang aan het groeien was en vrijdag in alle facetten naar buiten kwam. Ik dacht altijd dat je in ontwikkelingswerk nauwelijks teleurgesteld kon raken. Tuurlijk, ook in deze sectors zijn er soms hele heftige discussies en is geld altijd een issue, maar aan de andere kant ken ik geen sector die concreter bezig is dan met Jezus zijn oproep om voor de minste van onze broeders en zusters te zorgen. Met name christenen moeten die voldoening toch heel erg voelen. Als ik kijk naar de Nederlandse organisaties (World Servants & TEAR) die ik wat beter van binnenuit ken, dan zie ik toch heel veel gepassioneerde en mooie mensen werken die naar mijn gevoel meer vrede hebben met de vraag “wat is mijn missie in dit leven, en hoe kan ik als christen een verschil maken?”. Wat is er nu mooier dan werken aan een eerlijkere wereld samen met mensen in landen die ook zo graag een verschil willen maken en daar alles voor over hebben.

Met die gedachte ben ik naar Kenia gegaan. Met die veronderstelling dacht ik dat onze partner organisaties ook te werk zouden gaan. Mensen die in een positie zitten die een verschil kunnen maken in een land dat het zo ontzettend hard nodig heeft. Mensen die die verantwoordelijkheid dragen en hun best daar voor doen. Maar ik heb ontdekt dat er toch een enorm cultuurverschil is in deze gedachten. Bepaalde ethische normen en waarden die wij hebben die zijn niet of nauwelijks terug te vinden bij een groot deel van de Kenianen en dat is soms zo moeilijk te accepteren als je in een Westerse maatschappij bent opgegroeid. Voor mij zelf vind ik dit zo ontzettend moeilijk omdat ik er sterk van overtuigd ben dat deze verschillen dicht bij de oorzaak liggen waarom Afrika het zoveel slechter doet dan de rest van de wereld. Tuurlijk, er zijn ook altijd mensen die het tegendeel bewijzen, gelukkig maar! Een Mr Mayor is voor mij een super voorbeeld van hoe het ook kan in Kenia. Maar persoonlijk zie ik toch een meerderheid die dit niet heeft. De vraag is dan natuurlijk hoe zijn dit soort eigenschappen ontstaan en hebben wij daar in de geschiedenis misschien aan mee gewerkt. Dat is weer een hele andere discussie en het zijn moeilijke onderwerpen, maar de volgende karakter eigenschappen van Kenianen kwamen vrijdag in allerlei vormen naar boven:

• Plannen is hier onmogelijk
• Men neemt genoegen met brakke kwaliteit
• Men pakt hier wat men kan pakken in combinatie met bijna geen vorm van schaamtegevoel
• Leiderschap laat te wensen over.

Ik ga een poging doen om dit een beetje verder te omschrijven en zal enkele gebeurtenissen van afgelopen vrijdag als voorbeeld gebruiken om het te proberen te vatten in woorden.

Plannen is hier onmogelijk.
Het begon vrijdagochtend al bij dat een van de belangrijkste Kenianen die ons zou helpen er om 09:00 zou moeten zijn, maar pas om 11:45 aan kwam zetten. Onze DJ zou om 10:00 de audio gaan opbouwen en kwam pas om 13:45 aanzetten (14:00 zou de show beginnen). De muziek producer zou er om 13:00 zijn, die kwam om 14:45 aanzetten. Onze spreekster over HIV zou om 13:00 er zijn, om 15:00 op het podium moeten staan, die kwam pas om 15:40 aanzetten. Onze baas zou om 12:00 met de T-shirt komen en zouden we een briefing met elkaar houden, die kwam om 13:15 aanzetten onder het mom van het was zo druk op het kantoor. 2 minuten voor de start is ineens een van onze MC’s weg. Die vond ik in zijn eigen kantoortje rustig een kopje thee aan het drinken, want hij was wel een beetje moe geworden. Kom je terug, is de muziek producer weer verdwenen etc. Als organisator van z’n festival kan je helemaal gek worden door iedereen achter zijn broek aan te lopen om mensen op de juiste tijd op de juiste plaats te krijgen.

Men neemt genoegen met brakke kwaliteit.
Diegene die de stroomvoorziening zou regelen ging bijna overal de mist in. De stroom valt hier vaak uit, dus om zeker te zijn zouden we een krachtige generator gebruiken. Degene waarmee ze aankwamen zetten kon de hele hal helemaal niet voorzien. Dus de helft toch maar op de brakke voorziening van de hal aangesloten. Vervolgens komen er allemaal kapotte stekkerdozen tevoorschijn. We wilden beginnen met aftellen op het grote scherm. Onze MC gaf het publiek aan we gaan nu beginnen en draait zich om om een seintje te geven om te starten en op dat moment begeeft een van de stekkerdozen en lag alles plat. Kostte een half uur om alles te vervangen.

Al onze promo materialen waren ook van brakke kwaliteit, maar het was de huisleverancier van de organisatie waar wij voor werken. De T-shirts waren verkeerd om geprint inclusief verkeerde logo’s. Onze baas staat er dan verlegen bij en zegt ach ze zien er wel mooi uit toch? Hij zou zich in mijn ogen ook een beetje mogen schamen voor z’n brakke toeleverancier, maar niks van dat. Posters waren in hele andere kleuren dan de samples, het dance4life rood was vies bruin geworden. En als ik daar boos over word krijg ik te horen dat ik een keiharde projectleider ben en dat ze in Kenia dit normaal wel accepteren. Voor mij is dat genoegen nemen met gebrekkige kwaliteit en daardoor krijg je het nooit zoals het moet, want het lijkt soms of iedereen dit maar accepteert van elkaar hier.


Men pakt hier wat men kan pakken in combinatie met bijna geen vorm van schaamtegevoel.
Dit is misschien wel de meest lastige eigenschap van Kenianen. Soms realiseer ik me dat ik er moeilijk over kan oordelen omdat ik niet weet hoe ik zelf zou reageren als je te weinig eten hebt en altijd moet vechten voor je eigen plekje op deze wereld, maar het blijft zo iets moeilijks vanuit onze ogen. Dit punt heeft Talitha denk ik ook het meest moeite mee. Talitha had 300 koekjes en marshmallows gemaakt, voor iedere gast iets. Zo wie zo gingen de vrijwilligers die ons hielpen al los op de koekjes, terwijl het eigenlijk voor onze gasten was. Maar de jongeren pakken er zonder schaamte 5 of zelfs meer. Als je zegt dat dat echt niet kan, dat ze moeten delen, dan reageren ze dat ze dat onzin vinden en niet hoeven te delen. Wie het eerst komt die het eerst maalt. Safaricom had allerlei giveaways gegeven om te gebruiken op het event. Om die dingen werd bijna gevochten. Op een gegeven moment werd ik aangehouden door een directrice van een van de partner organisaties. Ik dacht die gaat wat zeggen over het platform, dus bleef staan. Ze zei, ken je me nog, ik ben de directrice van die en die organisatie, ik wil graag 3 Safaricom paraplu’s hebben. 1 minuut voordat ik op het podium zou gaan speechen trekt een vrijwilliger aan mijn jasje en zegt dat zijn telefoon niet zo best meer is, of ik een nieuwe aan hem kan geven. Ik keek hem echt aan met ogen van, dude, ik moet nu het podium op. De vraag is zo wie zo al debiel maar de timing is helemaal absurd. En dit ging echt de hele dag door. Aan het einde van de dag waren T-shirts en was er allerlei eten gestolen. Gelukkig niet echt belangrijke dingen, maar echt dankbaar is het ook weer niet.

Leiderschap laat te wensen over.
De grote baas die straks het allemaal gaat overnemen kwam dus ruim een uur te laat aanzetten op slippertjes en in een sjofel outfitje. Vervolgens ging hij achterin de zaal zitten op zijn tablet de krant lezen. En om 16:00 was hij zonder iets te zeggen verdwenen en naar huis. De directeur van het andere bedrijf idem. Die zat een uurtje op de voorste rij bij de opening en is daarna zonder iets te zeggen naar huis gegaan. En dat terwijl bij wijze van spreken de Keniaanse AD, de Telegraaf en 3FM voorin de zaal zitten. Persoonlijk snap ik niet dat je de kansen niet ziet en jezelf op de kaart zet. Een uitgelezen kans om jezelf te profileren. Maar dit soort kansen worden zelden gezien.

En ik kan zo nog wel even doorgaan. Ik denk dat dit wel een beeld geeft waarom het zo dubbelzijdig hier is. En persoonlijk vind ik het zo moeilijk om hier goed mee om te gaan. Je wilt graag dingen verbeteren, maar je loopt continu tegen een cultuur op die zichzelf zo in de weg zit. Toen we naar huis reden werd de dag perfect samengevat op een kruising. Alle wegen er omheen waren gewoon vrij, maar de kruising was helemaal vastgelopen, omdat iedereen er tegelijkertijd over heen probeerde te komen. Men ging over de andere weghelft, over de stoep etc, alles was helemaal vastgelopen. 10 Kenianen probeerde het te regelen, maar als er 1 iemand bereid was wat ruimte te geven, maakte de anderen daar gelijk gebruik van en pakte die ruimte. Hierdoor bleef alles vast staan. We hebben minstens een half uur op 1 kruising gestaan, omdat niemand zich aan regels houd en niemand de ander iets gunt. En als je hier iets van zegt wordt er om gelachen en kijken ze je aan en zeggen, ach dat is nu Kenia.

Het is zo moeilijk, hoe ga je hier nu goed mee om. Ga je mee in de flow, ach ja dit is nu eenmaal zoals het is en laat je alles maar gebeuren zoals het gaat. Mensen die dat kunnen, zullen waarschijnlijk op een goede manier hier kunnen vertoeven. Maar ik ben erachter gekomen dat ik dat niet kan. Ergens in mijn systeem zit een ambitie niveau die zegt zo hoeft het niet te zijn, laten we er wat aan gaan doen. In mijn beleving moeten Kenianen ook kunnen plannen, is er voldoende talent en mogelijkheden om een bepaalde kwaliteit te eisen in dit land, moet men toch ook kunnen delen met elkaar en moeten er toch ook leiders zijn die wel inspirerend zijn en een verschil willen maken in dit land! En dus kan ik niet blij zijn met wat ik tot nu toe gezien heb en hou dus een stukje frustratie over hoe dit land in elkaar zit. Neemt niet weg dat ik realiseer dat het eindresultaat van ons eigen project des te knapper is in z’n omgeving en ben ik daarom ook super trots op het team wat een prachtig resultaat heeft neergezet. En als ik me dan realiseer dat echt iedereen ermee wegloopt ga ik straks heel tevreden naar huis, maar ben straks ook heel blij deze cultuur achter mij te laten. Mijn grenzen zijn hierin helaas wel bereikt en kijk uit naar weer een beetje Westerse manier van werken met elkaar.

Ik zal echter ook blijven bidden voor mensen die het geduld kunnen blijven opbrengen om hier een verschil te maken. Mensen die langzaam gedrag kunnen veranderen van mensen en het land weer langzaam naar een gezondere mentaliteit kunnen helpen. Kenia is vol aan mogelijkheden. Prachtige natuur, super vruchtbare gronden en super veel natuurlijke bronnen, heel veel talent en daarom een land met een enorme potentie. De vraag is wie er voor gaat om een voorbeeld te geven, dan weet ik zeker dat dit land de wereld kan gaan verbazen. Maar zolang het merendeel van het gedrag op eigen gewin uit is en er weinig inspirerende voorbeelden hier zijn, zal dit land heel lang met zichzelf blijven worstelen. En het vergt zoveel geduld om daar een verschil in te maken en dat maar steeds weer op te brengen. Mijn taks is daarin bereikt, ook al weet ik dat ik mijn best heb gedaan en ook echt terug kijk op een waanzinnig mooi jaar vol nieuwe ervaringen. Ik kan hier gerust zeggen dat ik enorm gegroeid ben als persoon. In een dergelijk jaar leer je veel meer dan enig ander jaar in Nederland!

Ik weet dat dit een heftig stuk is en hoop dat ik mijn woorden zorgvuldig heb gekozen zodat niemand zich beledigd voelt. Mocht je er toch over willen praten, voel je dan vrij om mij te mailen. Ik heb geen enkele intentie om mensen pijn te doen en heb gepoogd mijn visie te delen. Ik ga ook zeker niet zeggen dat dit de waarheid is, dit is echt zoals ik als individu heb gekeken tegen mijn afgelopen periode. En ik sta altijd open voor een goed gesprek over deze zaken, helemaal als er een lekker Belgisch biertje bij komt kijken .

Robert