What if God...

Dit wordt weer een moment om wat gedachten op een rijtje te zetten. In de vorige blog van Robert heeft hij al verteld van de dingen die we gezien hebben onderweg in Oeganda wat niet heel erg verschilt van het leven hier in Kenia.
En wat door mijn hoofd ging is hoe ontzettend gezegend ik ben met het land waar ik geboren ben, en met alle mogelijkheden die daar zijn. Natuurlijk is dit niet de eerste keer dat ik zoiets zeg en denk, maar als je urenlang rijd langs huisjes die maar een paar vierkante meter bedragen, je mensen onderweg ziet met jerrycans om ergens water te halen dan realiseer ik me dat die mensen geen eigen wc hebben om naar toe te gaan. Dus een hokje in de tuin zal wel dienstdoen als wc, misschien wel gedeeld met meerdere buren. Er zal in het inieminie huisje echt geen wasmachine staan en geen computers om de hele dag internet af te surfen. Heen en weer lopen om water te halen, de hele dag bezig zijn om eten bij elkaar te krijgen en klaar te maken en de werkgelegenheid bestaat vooral uit werken op het land of een klein winkeltje runnen. De laatste zin heeft ergens wel iets utopisch, want zou het niet heerlijk zijn om gewoon zelfvoorzienend te zijn, je eigen groente verbouwen en minder afhankelijk zijn van de maatschappij?! Maar dit leven heeft hier weinig weg van een utopie.
En dan lees ik op nu.nl dat de minister vind dat de tijd van waterputten bouwen voorbij is en dat ontwikkelingssamenwerking op hoger niveau moet plaats vinden. En denk ik aan hoeveel mensen (inclusief mijzelf hoor) vinden dat een land zichzelf moet aanpakken en mensen zichzelf moeten ontwikkelen en hun land verder helpen.
Maar als we dan daar rijden dan denk ik: hoe kan ik denken dat deze mensen zichzelf uit deze situatie kunnen halen als de inkomsten van al het harde werk wat ze doen op het land verdwijnt in het mooie huis van de landeigenaar. Als elke dag weer een lange weg is om water te halen en eten bij elkaar te krijgen. Wie ben ik om te zeggen dat er niet een waterput dichterbij moet komen, dat ik geen geld heb om wat eten voor ze te kopen? Als de kinderen aan je jas trekken want ze moeten geld bij elkaar krijgen om schoolgeld te betalen. En ja, ik weet: dat lost het lange termijnprobleem niet op. Wat een onrechtvaardigheid is er in deze wereld! Hoe kunnen mensen daar naar kijken zonder dat het hun hart breekt? Waarom is het zo moeilijk om te zeggen: ik geef meer van wat ik heb? Want ook al is het misschien maar een druppel op de gloeiende plaat, in het leven van die ene persoon is het zo veel betekenend om vandaag wat te eten te hebben en fatsoenlijke kleren om aan te hebben.
Is dat niet wat ik zou moeten voorleven om daarmee ook te hopen dat anderen dit voorbeeld overnemen? Want als wij, die zoveel hebben, allemaal iets weggeven dan zou de wereld toch gemakkelijk anders kunnen worden?!
Ik weet, dit zijn geen nieuwe vragen, dit zijn ook geen antwoorden op de grote problemen die er zijn in de wereld. Ik weet, als je geld aan een goed doel geeft dan komt het nog zo vaak op de verkeerde plek terecht, maar is dat de reden om mezelf te weerhouden wat te doen voor een ander. Voor de ander die er niets aan kan doen dat er mensen zijn in de wereld die het geld op de verkeerde plek brengen, de ander die maar 1 maaltijd per dag eet omdat er gewoon niet meer is, de ander die elke dag weer een paar uur moet lopen om water te halen want dichterbij is er niet.
Wat doe jij eraan om die ander te helpen? Wat doe ik daaraan?

En ik zou willen weten wat God eraan doet? Ik baal er soms van dat Hij zoveel verantwoordelijkheid voor de wereld bij mij neerlegt. Ik wil genieten van het leven wat ik heb, al het goede dat ik heb, kan Hij niet zorgen dat iemand anders dat ook krijgt? En dat is waarvan ik weet dat het daar misgaat, dan ben ik net als de landeigenaar met het mooie huis, de directeur van een NGO, die het liefst zoveel mogelijk bij zichzelf wil houden. Ben ik dus zoveel anders? En hoe kan ik verwachten dat hetgeen wat God doet, wat Hij al geeft, terecht komt waar het moet als mensen (ik) het voor zichzelf houden! Dus kan ik God de schuld geven dat de wereld is zoals hij is terwijl ik mijn welvaart ook het liefste voor mijzelf wil houden? Ik dacht dat ik wel een goed persoon was, maar diep in mijn hart weet ik dat er nog zoveel in mij moet groeien voordat ik echt kan zijn zoals Jezus. Zodat ik kan geven om de ander en aan de ander. Dat ik niet vastzit aan alles wat ik heb en wil hebben, dat het leven niet om mij draait. En daarom geloof ik dat God er is, want dit kan ik toch niet vanuit mijzelf? Maar als God in mij en ieder mens in de wereld zou kunnen werken, zou de wereld dan geen betere plek worden?

Hoe is dat bij jou? Denk je hier over na? Wat vind jij dat je aan de ander moet geven? Wat is jouw verantwoordelijkheid voor deze wereld?


Wauw, ik moet toch nog even wat meer delen ook al was ik in eerste instantie bij de vorige alinea gestopt maar nu wordt het verhaal toch nog wat langer (vorige keer werd gezegd dat dat niet erg was, dus dat hoop ik nu ook maar :-))
Vanochtend was de maandagochtend opening op kantoor bij LISP, hier werd gevraagd of een aantal mensen hun favoriete Bijbeltekst wilden delen waarbij ik Romeinen 11: 33-36 heb gedeeld. Toen we na de opening allemaal aan het werk gingen kon ik helaas geen muziekje via youtube opzetten omdat internet eruit ligt, dus heb ik het enigste MP3 bestand dat op mijn computer stond aangezet: de geluidsopname van onze trouwdienst! En daarin kwam terug dat ik aan de dominee had geschreven dat deze zelfde tekst uit Romeinen 11 mijn lievelingstekst is. Omdat het voor mij weergeeft hoe oneindig groot is, veel meer dan ik kan beseffen en begrijpen. En ook al begrijp ik Hem niet, begrijp ik niet hoe de wereld in elkaar zit, dat ik mag weten dat Hij er wel voor zorgt en Zijn plannen veel groter zijn. Wauw, dat ervaarde ik even zo als een bemoediging, dat dit dan twee keer op een ochtend terug komt, en dat die waarheid dus nog steeds zo is in mijn leven! En wat de dominee over liefde preekte deed mij weer stil staan dat God natuurlijk alles heeft gegeven voor deze wereld. Dus ik kan Hem wel vragen welke verantwoordelijkheid Hij neemt, maar het antwoord is: Hij heeft zijn Zoon gegeven omdat Hij ons zo ontzettend lief heeft. Sorry, het is zo overbekend en misschien raakt het jullie nu niet zoals het mij deze ochtend raakte. Maar ik vraag me af waarom God niet zorgt voor de mensen hier, voor de mensen die te kort komen en dat ik dat voor mijn gevoel moet oplossen, maar Hij zegt: Ik heb ook alles gegeven wat ik had, alles… Wauw, zo ver ben ik echt niet, dat ik dat kan zeggen dat ik echt alles gegeven heb wat ik had.
Maar daar hield het nog niets eens bij op, mijn herinnering weet nog dat mijn man een super mooie brief heeft voorgelezen maar ik zou helaas niet precies kunnen vertellen wat er in staat. Maar daarin had ook Robert het over de rijkdom (ook in liefde) die we gekregen hebben en waar we van mogen genieten (tekst uit de bijbel die hij aanhaalde) maar waarvan we ook (samen) mogen uitdelen want aan het einde van ons leven zullen we ook vertellen wat we met die rijkdom hebben gedaan, dat is ook waarvoor we gemaakt zijn.

In aansluiting op vorige keer: misschien was dit schrijven alleen een verwerking voor mijzelf. Misschien stel ik sommige mensen teleur dat ik geen verhalen schrijf over spannende belevingen hier, over hoe en waar we het WK voetbal kijken en wat we eten. Misschien vinden sommigen het jammer dat er een geestelijk sausje met God aan zit. Maar ergens hoop ik dat iedereen met deze worsteling zit en dat het beschrijven van de worsteling bij mij en de bemoediging die ik van God heb gekregen vandaag ook iets voor jou mag betekenen.