Selflessness

Ik zou graag willen schrijven als een echte blogger, interessante verhalen die iedereen van het begin tot einde in één keer doorleest omdat het zo tof geschreven is. Maar dat ben ik helaas niet en nu zit ik met zoveel gedachten in m’n hoofd waarvan ik (nog) niet weet hoe ik er één mooi verhaal van moet maken. Dus ik begin maar gewoon met vertellen en ik hoop dat het een beetje de moeite waard van het lezen is voor jullie.

Zondag waren we uitgenodigd bij de programmadirecteur van LISP, de man die mij opdrachten geeft ;-) en zijn gezin. Het was een heerlijke middag net buiten Nairobi in een mooie omgeving met gave mensen en toffe gesprekken. Hij vertelde over een groep jongeren die na de training van april (de training van 3000 jongeren waar ik ook bij ben geweest) zelfstandig het initiatief hebben genomen om bij een kindertehuis helpen met schoonmaken, koken, spelletjes doen e.d. De verandering in het denken om over te stappen van: er zijn geen kansen en mogelijkheden voor een goede baan, etc. naar: ik heb dan wel geen baan maar wat kan ik dan wel betekenen voor mijn omgeving. En om vanuit die gedachte dan naar een kindertehuis gaan te helpen. Gaaf om zoiets te horen dat de training van LISP echt effect heeft op hoe jongeren in het leven staan.
Wel vraag ik me steeds af hoe het lange termijn effect zal zijn van de twee weekse training die ze hebben gedaan. Daar heb ik ook met James (de programmadirecteur) ook over gesproken en hij is erg enthousiast dat er nu voor het eerst een follow up komt van deze groep. In juli of augustus zal er een vijf daagse training georganiseerd worden om weer bij elkaar te komen zodat gedeeld kan worden wat ze tot nu toe met de training hebben gedaan of waar ze juist tegen aan lopen in het dagelijks leven.
Nu na de training zit ik op kantoor hard te werken met cijfertjes en Excel bestanden en zelfs wat SPSS. Ja, geloof het of niet, ik weet van beide programma’s niet veel af maar kan gelukkig wat hulptroepen inschakelen. Tijdens de training worden er assesment formulieren ingevuld en ook evaluatieformulieren waarvan ik nu probeer om resultaten en uitkomsten weer te geven. Niet het werk wat ik gewend ben en het invoeren van de formulieren in de computer is ook niet altijd het meest uitdagende werk. Maar ik vind het wel leuk om na te denken over: wat is waardevolle informatie over de organisatie, wat willen we nou echt weten wat we uit de formulieren kunnen halen of moeten we dan andere informatie verzamelen. Omdat ik hier wel kritisch in kan meedenken had James het idee dat ik wel ervaring met research had. Leuk om te horen, maar met Excel en SPSS voel ik me dus nog wel wat verloren. Maar ik vind het ondanks dat ik mijn verpleegkundige-zijn ook wel mis, wel erg leuk dus wie weet eens op zoek naar hoe ik dat in Nederland ook meer zou kunnen gebruiken ;-)

Naast dat ik me bij LISP probeer te vermaken kan ik ook nog betrokken zijn bij het project van Robert en het team. Vrijdag ben ik dan voor het eerst met Pim & Fred mee geweest naar hun kantoor bij Nairobits. Met z’n drieën op de fiets door druk Nairobi! Zonder die jongens zou ik daar niet aan beginnen, wat een verkeer! Ik heb meegeholpen bij twee groepen jongeren die uitgenodigd waren om feedback te geven op de website die ze aan het ontwikkelen zijn.
Terwijl we op kantoor zaten kregen we bericht van de Ambassade dat er een bomaanslag gepleegd was, dit bleek 2km bij het kantoor vandaan te zijn. Echt heel dichtbij maar toch merk je er niets van. Maar het is wel weer het volgende incident wat er hier gebeurd en de onrust over wat er eventueel nog gaat gebeuren wordt wel groter. Als je wilt dan zou het tof zijn als je kunt bidden voor veiligheid voor ons en het land hier. En voor juiste beslissingen, Amerika en Engeland zijn al weg uit Kenia, Nederland blijft nog wel maar wat als het sein wordt gegeven dat wij ook weg moeten uit Kenia. Veiligheid gaat voor alles maar het is zo jammer van een mooi project wat hier loopt. Maar we gaan er nog maar vanuit dat we hier kunnen blijven, het is niet dat we ons nu niet veilig voelen, het geweld is ook niet gericht tegen buitenlanders maar je wilt natuurlijk niet op verkeerde tijd verkeerde plaats zijn.

Om eerlijk te zijn vergeet ik wel eens dat het een zegen en voorrecht is dat ik hier mag zijn. Dan denk ik makkelijker aan het leven wat ik thuis in Nederland heb en mis. Niet dat ik elke dag lig te huilen van heimwee of het hier niet goed heb. Leven is hier prima, we hebben het gezellig en goed met elkaar hier in huis. Maar James zei zondag dat het bijzonder is als mensen selflessness (belangeloos/ onbaatzuchtig) iets kunnen doen (voor anderen). Ik voel me soms bijna beschaamd want ben ik daarin echt selflessness? Ik denk altijd zo goed na wat de kosten en baten zijn, wat kost het ons om hier te zijn, letterlijk en figuurlijk. Want het betekent veel spaargeld investeren wat niet in een huis of vakantie of toekomstplannen kan gaan zitten. Het uitstellen van dromen en verlangens. Dan voel ik me echt niet selflessness en vergeet ik ook wel een beetje dat het een voorrecht is om hier te zijn.
Maar deze gedachtes en gevoelens zijn niet gebonden aan waar ik echt ben of wat ik echt doe, ook in Nederland kan ik ze hebben. Wat beteken ik echt voor een ander? Waarom doe ik het werk wat ik doe? Wat zijn mijn wensen en verlangens voor komende maanden? En wat als ze niet uit zullen/ kunnen komen? Zulk soort vragen zijn goed om bij stil te staan wat je doet en waarom je het doet en het doet mij beseffen dat ik nog veel te leren heb in het leven om meer naar dat selflessness toe te gaan. Dat betekent niet mezelf aan de kant zetten maar meer voor de ander (en De Ander) te leven en juist daardoor mijn talenten beter te gebruiken en in te zetten.
Nelson Mandela heeft dat erg mooi verwoord, ik zal dat als een foto toevoegen bij dit stukje.

Goed, een heel lang verhaal met van alles en nog wat. Ik hoop dat je het een beetje kon volgen, dat het iets heeft weergegeven van wat ik doe hier in Nairobi. En omdat diepgaande real life gesprekken nu wat moeilijk gaan maar wat diepgaande gedachtes erbij, ik hoop dat je die ook kunt volgen en ik vraag me af of het ook wel herkenbaar is of dat dit mijn: ik-maak-de-dingen-graag-moeilijk-spinsels zijn.

Ohja, super bedankt voor mailtjes en berichtjes enzo, goed om te horen over het dagelijks leven in Nederland. Veel hebben ook gevraagd naar een postadres van ons hier. Nu hebben we dat zelf niet bij ons huis (zo werkt dat hier niet ;-)) Maar post kan wel naar het kantoor van Robert en Sanne gestuurd worden, het adres is dan: Africa Alive, PO Box 16258 – 00100, Nairobi Kenya

Veel liefs Talitha