Het begin van het einde

Hoi allemaal,

Toen we een week terug waren dacht ik: binnenkort moeten we nog even een afsluitende blog schrijven, maar inmiddels zijn we alweer 1,5 maand terug. Op een gegeven moment dacht ik het nog steeds wel maar vond het ook wel een beetje gek na zo’n lange tijd alweer terug, maar toch bleef het wat knagen omdat de vraag: hoe is het om weer terug zijn ook nog steeds wordt gesteld. Dus bij deze volgt toch nog mijn laatste afsluitende blog :-)

Die 1,5 maand hier terug is echt zo voorbij gevlogen. Ik zelf vind het heerlijk om weer volop in business te zijn, zowel werk, als lekker overal op de fiets naar toe crossen, heerlijk weer sporten wat ik wil en gezellig met vriendinnen afspreken. En zo’n dag als vandaag, dat het zo lekker koud is dat je neus er steeds van drupt maar het zonnetje er prachtig bij schijnt…voor mij ultiem genieten, waar ik lekker veel energie van krijg!
Kenia en Nederland verschillende toch wel zoveel van cultuur en van mensen dat het moeilijk is om je/ het leven hier en daar te vergelijken. Voor mijn gevoel wordt het bij de dag leven daar soms erg geromantiseerd, want als je elke dag nog niet weet hoe je genoeg geld bij elkaar krijgt om eten op de tafel te zetten kan dat toch ook niet een heel relaxed gevoel geven denk ik dan. Aan de andere kant leer je dan wel leven in vertrouwen en afhankelijk, terwijl wij hier alles zelf onder controle willen houden en als er dan iets ernstigs gebeurd, zoals bijvoorbeeld ziek worden, iets waar je zelf geen invloed op hebt wordt de grond onder je voeten weggeveegd, want ja…dat heb je toch echt niet in eigen hand en dat is niet hoe je normaal leeft. In al het plannen en controle houden is Nederland het totaal andere uiterste dan Kenia, maar ik weet niet of ik nou direct door afgelopen jaar gevormd ben in mijn mening hierover. Ik heb altijd al enige weerstand tegen mensen die altijd maar zeggen dat ze druk, druk zijn. Ook ik plan mijn dagen vol en er is altijd meer wat ik wil doen dan in mijn dag past, maar over het algemeen geniet ik daarvan. En ja, eerlijk is eerlijk, er zijn ook weken dat ik toch iets te veel in mijn agenda heb geschreven wat ik dan ook erg berouw en dan zeg dat ik het wel druk heb. Maar er is er maar één die ik de schuld kan geven: dat is mij zelf. Want ik ben degene die dan vind ik dat ergens perse bij moet zijn, dat ik een afspraak of een feestje niet kan weigeren. En waarom? Is een feestje niet compleet zonder mij, zou iemand anders denken dat ik niet om die persoon geef als ik niet kom, laat ik geen verantwoordelijkheid en betrokkenheid zien als ik zeg dat sommige dingen mij te zwaar zijn? Ik geloof daar niet zo in, ik denk dat je meer verantwoordelijkheid laat zien als je eerlijk zegt dat je ergens niet komt omdat het anders te druk wordt maar dat je graag op een ander moment wanneer er meer ruimte is afspreekt of iets doet. Op die manier kan er ook meer diepte in een relatie komen of kun je beter je werk uitvoeren. In dit kader kunnen zowel Nederland als wel Kenia veel leren, dus lijken we dan toch niet meer op elkaar als we denken, ook al zijn we dan toch zo verschillend.

In januari heeft Robert nog gewerkt voor dance4life. Ze hebben met hun groep een overdracht geschreven zodat het platform gekopieerd kan worden naar Oeganda, Tanzania en Zambia, super gaaf toch, die uitbreiding!
En afgelopen week hebben ze een eindpresentatie gegeven voor verschillende ontwikkelingsorganisaties waarbij ze hebben laten zien wat ze gemaakt hebben en hoe ze dat hebben ontwikkeld. Hier mocht ik ook bij zijn en heb veel enthousiast geschrijf en geknik om me heen gezien, wat ik maar interpreteer als zijnde dat ze het een goede aanpak met een mooi resultaat vinden. Het maakt mij trots op wat het team, maar vooral trots op Robert, wat ze bereikt hebben afgelopen jaar.
Nu is Robert maandag weer begonnen voor zijn bedrijf Superp, waarbij hij gedetacheerd is aan Douwe Egberts. Daar heeft hij eerder voor gewerkt dus hij komt veel bekenden tegen wat het fijn maakt, maar om in een commerciële business te komen naar zo’n jaar ontwikkelingswerk is toch ook weer even vreemd en onbestemd. Een typische organisatie waarbij het draait om macht en geld. Dan is de uitdaging altijd hoe je in zo’n situatie met je eigen andere houding een verschil kan maken bij de mensen om je heen.

Dus we zijn helemaal weer geland hier in Nederland. We genieten van ons appartement, het huisje boompje, beestje (lees: kat :-)). De tijd die we met vrienden kunnen doorbrengen en ik ook nog weer dat ik lekker in mijn eigen keuken (met spulletjes) kan staan.
Waar dit jaar Kenia met alle ervaringen ons gaat brengen weten we nog niet. We moeten er ook leren op vertrouwen dat God dit gaat gebruiken in ons leven, en daarin is het dan soms wel keniaanse stijl: het kan soms wat langer duren dan wij zelf zouden bedenken. :-)

We willen jullie bedanken voor al jullie meeleven en steun, mailtjes, berichtjes, gebed en alles. En voor de financiële steun die we hebben gekregen zodat we dit project grotendeels samen konden beleven.
Als je er nog niet geweest bent, check de website nog eens om te zien waar Robert een jaar lang mee bezig is geweest en hoe het resultaat is geworden: www.youth4life.co.ke.
En ondanks dat niemand echt wilde gokken hoeveel bladzijdes het fotoalbum heeft ben je nog wel van harte welkom om het te bekijken en extra verhalen te horen als je dat leuk vindt.

Veel liefs van Talitha (en Robert)