Inmiddels al 3 weken hier in Kenia… de tijd is snel voorbij gegaan en het gaat al als een ‘ normaal’ leventje voelen. Op zich kun je hier op redelijk dezelfde manier leven als in Nederland, maar aan de andere kant is zijn alle dingen hier toch totaal anders.

Vorige week is het grote project van LISP begonnen voor 10 dagen. 2800 jong volwassenen die training krijgen in lifeskills, best indrukwekkend om aan te komen op het terrein wat al helemaal vol staat met rijen jongeren maar waar het tegelijkertijd toch heel stil is. Waar de cultuur veel drukte kent als ik al om 6 uur ‘s ochtends nu de straat op ga, het verkeer chaotisch om elkaar heen rijdt, busjes toeteren en de busrijders schreeuwen waar ze naar toe gaan en of er nog passagiers zijn die meewillen, zijn de jongeren hier soms heel stilletjes en verlegen als ze iets willen vragen. Maar na een paar dagen is de sfeer al losser en is te gek wanneer je een klas bij woont waarbij ze veel energizers in de les doen en dus beginnen met zingen waarbij er dan ook zeker gedanst wordt. Er komen in de klassen soms heftige verhalen naar voren over verkrachtingen, gebroken relaties, mishandelingen en drank-drugsmisbruik. Ik hoop dat de lessen die ze hier krijgen bijdragen dat de jongeren zich sterk voelen in eigenwaarde en echt een bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij. Al is de vraag soms ook wel hoe ze zelf willen dat de maatschappij zich ontwikkelt. Er wordt veel geopperd wat er niet goed zou zijn in Kenia, maar hoe dat dan verandert kan worden en wie daar verantwoordelijk voor is… Ik vraag me altijd af wat ze ervan zouden vinden als ze naar Nederland komen, zouden willen dat Kenia op Nederland zou gaan lijken? Zouden ze denken dat dat mogelijk zou kunnen zijn?

Zondag zijn we op bezoek geweest bij vrienden, als je nog geen sloppenwijk kent denk je daar dat je er misschien in rondloopt, maar dan hoor je dat het nog een goede wijk is voor de kenianen, ondenkbaar voor ons. De buurt is vervuild, heeft armoedige flatgebouwen, liggen plassen water in de straten waardoor het ruikt naar... Hun huisje heeft 2 kamers waar de slaapkamer gevuld is met een bed voor de ouders en hun kindje samen. De wc kan niet doorspoelen en is helemaal nat van het water dat uit de emmer erin wordt gegooid om op die manier door te spoelen. Voor hun hun dagelijkse leven wat waarschijnlijk nooit veel anders zal worden.

Vergeleken daarmee leven wij in een ontzettend luxe wijk met echt een heel mooi huis, al is dit huis zelfs niet te vergelijken met de luxe die we kennen in Nederland. Al hanteert de supermarkt hier in de buurt wel weer westerse, of zelfs nog duurdere prijzen. Het was leuk om andere keniaanse vrienden op bezoek te kunnen hebben tijdens Pasen en voor ze te koken (still loving it ;-)). Zij is zwanger maar vertelde me dat ze gewoon doorwerkt tot een week voor de bevalling omdat ze geen vervanging regelen en ze niet kan riskeren om haar baan kwijt te raken. Na de bevalling is er wel verlof maar part time werken is geen optie hier.

Het was een verhaal met nadruk op de verschillen die er zijn tussen Kenia en Nederland. En toch blijven we allemaal mensen met dezelfde noden, behoeftes en verlangens. Dagelijks eten, onderdak, onderwijs, liefde en geborgenheid. Maar in beide landen is het denk ik nodig dat we naar elkaar kijken om te zien wat de ander hierin mist en elkaar te kunnen helpen.